اخبار

آزادی چیزی است که اهل سیاست نظری در این اواخرکمتر دربارۀ آن فکر می‌کنند و از آن چندان حرف هم نمی‌زنند. حتی دفاع از لیبرالیسم در پناه مفهوم عدالت صورت می‌گیرد. کمتر فیلسوفی را می‌شناسیم که بعد از سارتر از آزادی گفته باشد. من هم که می‌خواستم فصلی دربارۀ فلسفه و آزادی در زمان معاصر بنویسم و در این دفتر بیاورم، کار را مشکل یافتم و منصرف شدم.

جدیدترین اثر رضا داوری اردکانی با عنوان «آزادی، قانون و سازمان» منتشر شد.

همه نشانه ها حکایت از آن دارند که آینده نگری روز به روز دشوارتر می شود. اگر در جایی آینده نگری وجود داشته و برنامه ها طبق پیش بینی اجرا شده و به نتیجه رسیده است باید بپذیریم که در آنجا هنوز نشانی از خرد عملی وجود دارد و به مدد انست که توانسته اند برنامه و نحوه اجرای آن را از جوانب مختلف در نظر آورده و آن را تدوین و اجرا کنند اما وقتی در جایی آینده نگری وجود ندارد باید تحقیق شود که آیا در آنجا نیازی به آن وجود ندارد یا نیاز هست اما نیاز را درک نمی کنند و شرایط و امکانهای عمل را تشخیص نمی دهند و توانایی عمل کردن ندارند.

«رضا داوری اردکانی» رئیس فرهنگستان علوم، در یادداشتی به دبیرخانه‌ هم‌اندیشی اسلامی، درباره‌ عدم حضورش در «نشست علم دینی و علوم انسانی اسلامی»، تاکید کرد که این بحث چنان‌که توجه دارید سی سال است که به نتیجه نرسیده است و به نظر نمی‌رسد که در آینده نیز به نتیجه‌ای برسد.

رضا داوری اردکانی، ضمن انتقاد از وضعیت تفکر در ایران گفت: با گذشت زمان، وضعیت تولید علم در کشور، وضعیت نامناسبی پیدا کرده و به حوزه علوم انسانی و علوم اسلامی نیز تسری یافته است.

به پاس یک عمر تلاش علمی و فلسفی رضا داوری اردکانی، چهره ماندگار فلسفه ورئیس فرهنگستان علوم خیابانی در تهران به نام وی نامگذاری شد.

در آوریل سال گذشته میلادی «آکادمی ملی علوم امریکا» با همکاری «بنیاد کاولی» و «بنیاد آلفرد پی اسلوان» همایشی ترتیب داد تا تصویری از آینده علم در امریکا و جهان ترسیم کند. در این همایش جمعی از متخصصان سیاستگذاری و مدیریت علم و فناوری شرکت داشتند ولی حتی یک فیلسوف یا جامعه‌‌شناس علم در میان آنان نبود!

اگر جامعه مستعد شنیدن سخن فلسفه نباشد، فلسفه‌‌ای هم به وجود نمی‌‌آید. گوش‌‌ها و زبان‌‌ها با هم نسبت و تناسبی دارند. من از فلسفه موجود و از اطلاعات فلسفه و گسترشِ تعلیم فلسفه دفاع نمی‌‌کنم؛ اما انداختن گناهِ نابسامانی‌‌ها و گرفتاری‌‌ها و حماقت‌‌ها به گردن همین فلسفه‌ی کم و بیش مهجور را نشانه‌ی خوبی از وضع درک و فهم و خرد و دانش نمی‌‌دانم. می‌‌توان به فلسفه اعتنا و اعتقاد نداشت؛ اما گناه ندانم‌‌کاری و بی‌‌خردی را به گردن تفکر و این یا آن فلسفه انداختن، دفاع از جهل و بی‌‌خردی و اعلام بی‌‌نیازی از خرد و دانایی است و این یکی از اقتضاهای جهان توسعه‌‌نیافته است.

رضا داوری اردکانی در سخنرانی خود در همایش روز جهانی فلسفه گفت: چرا امیدوار نباشیم که ایران یک بار دیگر به فلسفه اعتنا و اهتمام کند پیداست که من و امثال من کم و بیش به فلسفه دلبسته‌‌ایم.

ما همه به جای همفکری و هم سخنی ملامتگر یکدیگر شده ایم. به سخن یکدیگر گوش نمی کنیم. دیگران یا دیگری مجهول را مقصر می دانیم و هیچ کدام مسئول هیچ چیز و هیچ کار نیستیم.